اسرا در مجلس ابن زیاد بخش اول

بسم الله الرحمن الرحیم

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

بالا خره اسرا را وارد مجلس ابن زیاد کردند پسر مرجانه سرمست از غرور فتح مجازى ، پیوسته با چوب دستى بر لب و دندان و سر مطهر حسین علیه السّلام مى زد که یکى از حضار، به قولى زید بن ارقم  به شدت اعتراض کرد و از مجلس خارج شد. 

زینب کبرى علیهاالسّلام به طور ناشناس وارد مجلس ابن زیاد شد و در گوشه اى نشست ، پسر مرجانه پرسید: این زن کیست ؟ گفتند: او زینب  دختر على علیه السّلام است . عبیداللّه گفت : شکر خداى را که شما را رسوا کرد و دروغگوییهاى شما را آشکار نمود!! که ناگهان دختر على علیه السّلام ون شیرى زخم خورده به خروش ‍ آمده ، فرمود:

سخنرانى دختر على (ع ) در کوفه بخش دوم

بسم الله الرحمن الرحیم

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

 

همه از خواب غفلت بیدار شده بودند، چیزى نمانده بود که انقلابى عظیم به وجود آید و کوفه را از لوث طرفداران آل سفیان پاک کنند. به ابن زیاد خبر داده شد که اگر چاره اى نیندیشى ، بیدرنگ شیعیان و پیروان على علیه السّلام قیام خواهند کرد و همه هواداران یزید را از دم شمشیر خواهند گذراند. مردم سرها و اسرا را شناخته اند. زینب کبرى دختر على علیه السّلام به گونه پدرش لب به سخن گشوده و با خطبه اى آتشین ، مردم را مخاطب قرار داده است . تاءثیر کلامش تا بدان پایه است که عنقریب مردم خواهند شورید، همه مردم غضبناک و خشمگین شده اند، از فرط تنفر، علنا به تو و یزید فحش مى دهند و کشندگان حسین علیه السّلام را لعنت مى کنند. زینب چونان پدرش على علیه السّلام سخن مى گوید و کلامش به قدرى مردم را تهییج کرده و تحریک نموده که مستعد انقلابى بزرگ شده اند و زمینه شورش ‍ مهیا شده است ، هرطور هست باید زینب را ساکت کرد وگرنه لحظاتى دیگر، مردم بر ضد تو و حکومت یزید بپا خواهند خاست .

سخنرانى دختر على (ع ) در کوفه بخش اول

بسم الله الرحمن الرحیم

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

روز تاریخى دهم محرم الحرام سال 61 هجرى که مطابق با دهم اکتبر 680 میلادى بود، سپرى شد. با گذشت شب ، آفتاب روز شنبه ، یازدهم محرم از جانب مشرق هویدا گردید. پسر سعد، اجساد کشتگان خود را کفن کرده و پس از خواندن نماز بر آنان ، همه را در گودالى به خاک سپرد، ولى بدن پاره پاره شهدا را همچنان در زیر آفتاب رها کرد و به همراه سپاهیان خود و اسرا، به سوى کوفه روان شد، همینکه به دروازه کوفه رسید، قاصدى از طرف ((ابن زیاد)) به وى گفت : امروز اسرا را بیرون شهر نگهدار.

گریه جبرئیل بر مصایب زینب (س)

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

روایت شده است که پس از ولادت حضرت زینب (س )، حسین (ع ) که در آن هنگام کودک سه چهار ساله بود، به محضر رسول خدا (ص ) آمد و عرض کرد: ((خداوند به من خواهرى عطا کرده است )).

پیامبر(ص ) با شنیدن این سخن ، منقلب و اندوهگین شد و اشک از دیده فرو ریخت . حسین (ع ) پرسید: ((براى چه اندوهگین و گریان شدى ؟)).

پیامبر(ص ) فرمود: ((اى نور چشمم ، راز آن به زودى برایت آشکار شود.))

تا اینکه روزى جبرئیل نزد رسول خدا (ص ) آمد، در حالى که گریه مى کرد، رسول خدا (ص ) از علت گریه او پرسید، جبرئیل عرض ‍ کرد: ((این دختر (زینب ) از آغاز زندگى تا پایان عمر همواره با بلا و رنج و اندوه دست به گریبان خواهد بود؛ گاهى به درد مصیبت فراق تو مبتلا شود، زمانى دستخوش ماتم مادرش و سپس ماتم مصیبت جانسوز برادرش امام حسن (ع ) گردد و از این مصایب دردناک تر و افزون تر اینکه به مصایب جانسوز کربلا گرفتار شود، به طورى که قامتش خمیده شود و موى سرش سفید گردد.))

پیامبر (ص ) گریان شد و صورت پر اشکش را بر صورت زینب (س ) نهاد و گریه سختى کرد، زهرا (س ) از علت آن پرسید. پیامبر (ص ) بخشى از بلاها و مصایبى را که بر زینب (س ) وارد مى شود، براى زهرا(س ) بیان کرد.

حضرت زهرا (س ) پرسید: ((اى پدر! پاداش کسى که بر مصایب دخترم زینب (س ) گریه کند کیست ؟ پیامبر اکرم (ص ) فرمود: ((پاداش او همچون پاداش کسى است که براى مصایب حسن و حسین (ع ) گریه مى کند))

 

الخصائص الزینبیه ، ص 155 ناسخ التواریخ زینب (س ) ص 47

ولادت و پرورش زینب

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

درست ترین گفتار آن است که سیدنا زینب کبرى (س ) در پنجم ماه جمادى الاولى سال پنجم هجرى به دنیا آمده ، و تربیت و پرورش ‍ آن دره یتیمه و مروارید گرانبها و بى مانند در کنار پیغمبر اکرم (ص ) بوده ، و در خانه رسالت راه رفته ، و از پستان زهراى مرضیه (س ) شیر وحى مکیده ، و از دست پسر عموى پیغمبر، امیرالمؤ منین (ع ) غذا و خوراک خورده و نمو نموده ، نمو قدسى و پاکیزه ، و با سعادت و نیکبختى ، و پرورش یافته پرورش روحانى و الهى ، و به جامه هاى عظمت و بزرگى به چادر پاکدامنى و حشمت و بزرگوارى پوشیده شده ، و پنج تن اصحاب کساء به تربیت و پرورش و تعلیم و آموختن و تهذیب و پاکیزه گردانیدن او قیام نموده و ایستادگى داشتند، و همین بس است که مربى و مؤ دب و معلم او ایشان باشند.

منبع :زینب کبرى ، ص 139.

زینب (س ) در سرزمین کربلا

سم الله الرحمن الرحیم

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

از همان نخستین لحظاتى که سپاهیان امام حسین علیه السّلام در سرزمین ((طف )) فرود آمدند، رفته رفته نقش حضرت زینب علیهاالسّلام بیش از پیش ، حسّاس و حساس تر مى شد. امام زین العابدین علیه السّلام مى فرماید:((شبى که فرداى آن ، پدرم شهید شد، عمّه ام زینب از من پرستارى مى کرد.))
آن طور که از نوشته مورخین برمى آید، شب عاشورا حضرت زینب که گهگاهى به خیمه ها سرکشى مى کرد، از نحوه راز و نیازهاى امام حسین علیه السّلام دریافت که امام و یارانش به شهادت نزدیکند.
امام علیه السّلام به او فرمود:

عقیله بنى هاشم

بسم الله الرحمن الرحیم

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

 

((زینب کبرى ))، عقیله بنى هاشم ، سوّمین فرزند حضرت امیر المؤ منین على بن ابیطالب و حضرت فاطمه زهرا علیهماالسلام است که در روز پنجم جمادى الاول سال پنجم یا ششم هجرى ، در مدینه طیبه دیده به جهان گشود و پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله نام ((زینب )) را براى وى برگزید.

 

اوتازه به سن پنج یا شش سالگى رسیده بودکه جدبزرگوارش ‍ رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله و پس از اندک فاصله اى ، مادر ارجمند و گرانمایه اش فاطمه زهرا  سلام اللّه علیها  را از دست داد.

 

اگر چه تنها اندک زمانى سعادت درک حضور این دو بزرگوار را داشت امّا در همین مدت کوتاه که آغاز شکل گیرى شخصیت او بود، از پرتو تابناک انوار طیبه آن دو معصوم ، سرمایه گرانبهایى براى آینده خویش کسب کرد.

تولد زینب و گریه پیامبر بر مصایب آن حضرت

فضایل و خصایص زینب کبرى (س )  

تولد زینب و گریه پیامبر بر مصایب آن حضرت  

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

زینب کبرى (س ) روز پنجم جمادى الاول سال 5 یا 6 هجرت در مدینه چشم به جهان گشود. خبر تولد نوزاد عزیز، به گوش رسول خدا (ص ) رسید. رسول خدا (ص ) براى دیدار او به منزل دخترش ‍ حضرت فاطمه زهرا (س ) آمد و به دختر خود فاطمه (س ) فرمود: ((دخترم ، فاطمه جان ، نوزادت را برایم بیاور تا او را ببینم )).