بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
پس از غارت لباسهای امام حسین (ع) سپاهیان کوفه و شام به سوی خیمه ها هجوم بردند. لحظات تلخ و جانکاه بود. زینب کبری بیش از همه تلخی و مخاطرات این تهاجم وحشیانه را احساس می کرد؟ چرا که از یک سو پاسبان خیمه های حیا و عفت بود و از طرف دیگر حفظ جان امام زمانش را به عهده داشت. حضرت زینب که منش و خوی کوفیان را می شناخت برای حفظ عفت و حیای بانوان و قبل از آمدن آنها، تمام زیورآلات زنان را جمع کرده خطاب به عمربن سعد فرمود: «ای عمربن سعد! سپاهیان خود را از تعجیل و شتاب در غارت خیمه ها باز دارد! خود آنچه اسباب و زیورآلات است به شما واگذار می کنم. مبادا دست نامحرمان به سوی خاندان رسول خدا (ص) دراز شود. ( و بر قامت حیا و نجابت غباری بنشیند». تمامی وسایل و زیورآلات، حتی گوشواره های فاطمه بنت الحسین (ع) نیز که یادگار امام بود در محلی جمع شد و پس از آن که زنان و کودکان در گوشه ای اجتماع کردند دختر شجاع علی (ع) فریاد زد: «هر کس میل دارد؛ وسایل و زیورآلات را بردارد، عداه ای پیش آمدند و هرچه بود غارت کردند...».
