بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
یزیدبن معاویه که اکنون حسین بن علی (ع) و یاران ازاده ی او را به قتل رسانده از قدرت و پیروزی خود سرمست است و می خواهد به اصطلاح این فتح را به شامیان و شخصیت های بزرگ آن سرزمین تفهیم کند. از این نظر دستور داد مجلسی بی سابقه ترتیب دهند که در آن همه ی شخصیت های خارجی که مقیم پایتحت وی هستند اشراف و سران شام شرکت کنند. در آن مجلس
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
حضرت زینب کبری علیهاالسلام در دوران اسارت وقتی به دارالاماره رسید بغض راه گلویش را بست، چرا که او همه این خانه را می شناخت، این جا روزی خانه زینب بود، روزگاری که اسم پدرش علی، با عظمتی بی مانند جهان را پر ساخته بود. اشک در دیدگانش حلقه زد ولی خودداری کرد، مبادا گریه خوارش کند. در آن دم به اتاق بزرگی رسید و دید، عبیدالله ابن زیاد در
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
پس از غارت لباسهای امام حسین (ع) سپاهیان کوفه و شام به سوی خیمه ها هجوم بردند. لحظات تلخ و جانکاه بود. زینب کبری بیش از همه تلخی و مخاطرات این تهاجم وحشیانه را احساس می کرد؟ چرا که از یک سو پاسبان خیمه های حیا و عفت بود و از طرف دیگر حفظ جان امام زمانش را به عهده داشت. حضرت زینب که منش و خوی کوفیان را می شناخت برای حفظ عفت و حیای بانوان و قبل از آمدن آنها، تمام زیورآلات زنان را جمع کرده خطاب به عمربن سعد فرمود: «ای عمربن سعد! سپاهیان خود را از تعجیل و شتاب در غارت خیمه ها باز دارد! خود آنچه اسباب و زیورآلات است به شما واگذار می کنم. مبادا دست نامحرمان به سوی خاندان رسول خدا (ص) دراز شود. ( و بر قامت حیا و نجابت غباری بنشیند». تمامی وسایل و زیورآلات، حتی گوشواره های فاطمه بنت الحسین (ع) نیز که یادگار امام بود در محلی جمع شد و پس از آن که زنان و کودکان در گوشه ای اجتماع کردند دختر شجاع علی (ع) فریاد زد: «هر کس میل دارد؛ وسایل و زیورآلات را بردارد، عداه ای پیش آمدند و هرچه بود غارت کردند...».
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
شهر مدینه شبی را به یاد می آورد که کاروان حسین (ع) با تمام شکوه و جلال به سوی مکه روانه شد. آن شب از شبهای ماه رجب که کاروانی مجلل از مدینه بیرون رفت، در حالی که دو بانوی «حیا» و عفت را جوانان بنی هاشم و در رأس همه سید جوانان اهل بهشت احاطه نموده بودند.
در قطعه ای تاریخی، راوی چنین نقل می کند:
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
دکتر عایشه بنت الشاطی بانوی نویسنده و اهل تحقیق اهل سنت چنین می گوید:« زینب در آغاز جوانی چگونه بوده است؟ مراجع تاریخی از وصف رخساره زینب در این اوقات خودداری می کنند، زیرا که در خانه روبسته زندگی می کرد. ما نمی توانیم مگر از پشت پرده وی را بنگریم، ولی پس از گذشتن دهها سال از این تاریخ، زینب از خانه بیرون می آید و مصیبت جانگداز کربلا او را به ما نشان می دهد.»
تاریخ او را ندیده، چرا که حیای او مانع از آن شده است و مادرش فاطمه توصیه کرده است که «خیر للنساء لا یرین الرجال و لا یراهن الرجال»«معنی: برای زنان بهتر است که آنان مردان را نبینند و مردان (نیز) آنها را نبینند.» و اگر دستور الهی و آسمانی نبود که «ان شاء ان یراهن سبایا»«به راستی که خدا خواسته که آنها را اسیر ببینند»، حسین علیه السلام هرگز به خود اجازه نمی داد خواهر را در سفر کربلا به همراه ببرد.
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
تاثیر وراثت و خانواده در رفتار و کردار تردید پذیر نیست. امروزه به روشنی ثابت شده است که بخشی از صفات خوب و بد، از راه وراثت از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند و به همین جهت خانواده هایی که پیامبران در آن متولد شدند، عموماً پاک و اصیل بودند به همین جهت در منابع اسلامی نیز از ازدواج با زنان زیبایی که در خانواده های ناپاک و عاری از حیا به بار آمده اند نهی شده است. در کنار وراثت تربیت مطرح است. زیرا بخشی از فضایل و کمالات با تربیت صحیح به فرزندان منتقل می شود. در زندگی حضرت زینب این دو عامل (وراثت و تربیت) در بالاترین حد خویش وجود داشت، چنانکه در زیارت نامه ی آن بانوی بزرگوار می خوانیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
این بانوی بزرگ عالم، پرده دار لوح عفاف و یکه تاز وادی ایمان و توکل، زینب کبری علیهاالسلام است که اینک در برابر فرومایه ترین حاکمان زمان ایستاده است در حالی که در بند اسارت و سوخته دل از هجران برادر است.
تن رنجور و دل سوخته او هرگز راه بر فریاد عاشورایی او نخواهد بست؛ فریادی که تا امروز در گوش زمان تکرار می شود: «ای یزید! اگر امروز ما را غنیمت خود دانستی به زودی این غنیمت تو را به سوی غرامتی سخت خواهد کشاند. آن روز که جز آن که پیش فرستادی چیزی نخواهی یافت. خداوند بر بندگانش ستم نمی کند و ما شکایت خود را به سوی او می بریم. اینک تو هرچه در توان داری در دشمنیِ با ما بکوش و هرچه مکر در توشه داری به کار بر که به خدا سوگند نخواهی توانست که نام ما را محو کنی و حقانیت ما را به پنهان داری و این ننگ را از دامن خود پاک کنی. اندیشه ات دروغ و حکومتت کوتاه است و جمعیتت پراکنده است، آن روز که منادی ندا کند که لعنت خدا بر ستمکاران باد.
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
زینب کبری علیهاالسلام بزرگ میراث دار حیا و عفت فاطمی و شهامت و فصاحت علوی اسوه حضور پاک و روشن زن مسلمان در جامعه است. آن دم که دفاع از ولایت و زنده داشتن پیام خون برادرش حسین علیه السلام مطرح است او آگاهانه و مقتدر طوفان به پا می کند. در مقابل جبّارترین حاکم زمان مردانه می ایستد و
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
حضرت زینب (س) یکی از شخصیت های بزرگی است که در خاندان وحی و با آموزش ها و پرورش های جامع و ریشه گرفته از عصمت و امامت رشد و نمو یافت و مراتب منزلت معنوی را در کنار پیشرفت علمی طی نمود. این موجود شریف هم به درجات بالای وارستگی و پارسایی رسید و روح و روان خویش را با زیورهای عبادت و پرستش خالصانه خداوند و صفات و خصال زیبای اخلاق و رفتار الهی آراست هم مراحل علم آموزی و دانش اندوزی را طی نمود و بانویی عالمه و محدثه و خردورز گردید هم در یکی از عظیم ترین نهضت های بزرگ اجتماعی و سیاسی یعنی نهضت کربلا حضور یافت و حماسه های بی نظیر آفرید و شگفت انگیزترین جلوه های صبر و استقامت فداکاری و ایثار تعهد و مسئولیت عشق به دین و وفاداری به راه ائمه دین حفاظت از اسیران جنگ و مراقبت از بیماران را به تجلی درآورد.
