بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
آسمان معرفت، مهر درخشان زینب است *** معدن علم و ادب، دریای عرفان زینب است
شمع ایوان هدایت، مهر پرفیض وجود *** آسمان مکرمت، ماه فروزان زینب است
اختر برج ولایت، میوه باغ علی *** غنچه گلزار احمد ماه رخشان زینب است
جان به کف، با عشق و ایمان وامید وقلب پاک *** آنکه راه عشق رابرده به پایان زینب است
آنکه همراه یتیمانِ برادر تابه شام *** ره نوردی کرد باحالِ پریشان زینب است
...پس عمه ام فرمود: بلى ، ام ایمن برایم نقل نمود که رسول خدا (ص ) روزى از روزها به منزل حضرت فاطمه (س ) نزول اجلال فرمود و حضرت فاطمه (س ) براى آن جناب حریره درست کردند و حضرت على (ع ) طبقى نزد حضرت آوردند که در آن خرما بود، سپس ام ایمن گفت : من نیز قدحى که در آن شیر و سرشیر بود را خدمتشان آوردم ، رسول خدا (ص ) و امیرالمؤ منین (ع ) و فاطمه و حسنین - علیهم السلام - از آن حریره میل کرده و سپس همگى آن شیر را آشامیدند و پس از آن رسول خدا (ص ) و به دنبال آن حضرت ایشان از آن خرما و
روزى میهمانى براى امیرالمؤ منین (ع ) رسید. آن حضرت به خانه آمده و فرمود: اى فاطمه ، آیا طعامى براى میهمان خدمت شما مى باشد؟ عرض کرد: فقط قرض نانى موجود است که آن هم سهم دخترم زینب مى باشد. زینب (س ) بیدار بود، عرض کرد: اى مادر، نان مرا براى میهمان ببرید، من صبر مى کنم . طفلى که در آن وقت ، که چهار یا پنج سال بیشتر نداشته این جود و کرم او باشد، دیگر چگونه کسى مى تواند به عظمت آن بانوى عظمى پى ببرد؟ زنى که هستى خود را در راه خدا بذل بنماید، و فرزندان از جان عزیزتر خود را در راه خداوند متعال انفاق بنماید و از آنها بگذرد بایستى در نهایت جود بوده باشد.
منبع : ریاحین الشریعة ، ج 3 ص 64
شیخ جعفر نقدى (ره ) مى نویسد:
((مى گویم : و این حذلم بن کثیر (راوى این خبر) از فصحاء و سخنوران و نیکو گفتاران عرب است که که از فصاحت و زبان آورى و نیکو گفتارى و از بلاغت و رسایى سخن و مطابق اقتضاى مقام و مناسب حال مخاطب سخن گفتن زینب تعجب نموده و به شگفت آمده ، و از براعت و برترى فضل و کمال و علم و دانش و شجاعت ادبیه و دلاورى پسندیده آن مخدره ، حیرت و سرگردانى او را فرا گرفته ، به طورى که نتواسته او را (به کسى ) تشبیه و مانند نماید، مگر به پدرش سید و مهتر هر بلیغ و فصیحى . پس (از این رو) گفته : ((کانها تفرع عن لسان امیرالمؤ منین ))؛ یعنى گویا علیا حضرت زینب (س ) (سخنانش را در کوفه ) از زبان امیرالمؤ منین (ع ) قصد و آهنگ مى نمود، و هر که درباره کربلا و در احوال و سرگذشت هاى حسین (ع ) کتابى نوشته ، این خطبه و سخنرانى را نقل نموده است . و حاحظ در کتاب خود ((البیان و التبیین )) آن را از خزیمة الاسدى روایت نموده که خزیمه گفته : ((زنان کوفه را در آن روز دیدم به پا ایستاده (برکشته شدگان در کربلا) ندبه و زارى و شیون مى نمودند، در حالى که گریبان ها (شان را) مى دریدند.
منبع : زینب کبرى ، ص 153
بیا بابا، ببین چشم ترم را *** بپرس از عمه، حال مضطرم را
دلم خواهد پدرجان، بار دیگر *** گذاری روی دامانت، سرم را
بهار من نگر; باد خزان ریخت *** زطوفان غمت، برگ و برم را
تو رفتی از برم، سنگ ملامت *** شکست از راه کین بال و پرم را
تو رفتی و به سیلی سرخ کردند *** رخ از برگ گل، نازکترم را
زناقه من فتادم ای پدر جان *** طلب کردم به یاری مادرم را
در آن صحرا، ز کینه کرد دشمن *** کبود از تازیانه، پیکرم را
عدو از ضرب سیلی کرد نیلی *** چو افتادم زناقه ای پدرجان
ژولیده نیشابوری
بسم الله الرحمن الرحیم/ الحمدلله رب العالمین و الصلوه و السلام على سید الانبیاء و المرسلین حبیب الهنا وطبیب نفوسنا ابىالقاسم محمد صلى الله علیه و على اهل بیته الطیبین الطاهرین المعصومین المکرمین
قانون وراثت و حضرت زینب (س)
از قانونى بحث مىکنم که نزد دانشمندان به عنوان قانون وراثت شناخته مىشود. بر اساس این قانون، اوصاف، خصال، طبیعیات و واقعیات پدران و مادران به وسیله یک سلسله عوامل و ابزار، به فرزندان آنها منتقل مىشود و هیچ انسانى هم از این قانون وراثت مستثنى نیست؛ نسل به نسل، همه انسانها تحت تأثیر قانون وراثت هستند. دانشمندان امروز جهان، این عقیده را دارند که این خصال و اوصاف به وسیله عنصر بسیار پیچیدهاى به نام «ژن»، به فرزندان منتقل مىشود.
از شگفتىها است که پیغمبر عظیمالشأن اسلام (ص) در
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
پس از غارت لباسهای امام حسین (ع) سپاهیان کوفه و شام به سوی خیمه ها هجوم بردند. لحظات تلخ و جانکاه بود. زینب کبری بیش از همه تلخی و مخاطرات این تهاجم وحشیانه را احساس می کرد؟ چرا که از یک سو پاسبان خیمه های حیا و عفت بود و از طرف دیگر حفظ جان امام زمانش را به عهده داشت. حضرت زینب که منش و خوی کوفیان را می شناخت برای حفظ عفت و حیای بانوان و قبل از آمدن آنها، تمام زیورآلات زنان را جمع کرده خطاب به عمربن سعد فرمود: «ای عمربن سعد! سپاهیان خود را از تعجیل و شتاب در غارت خیمه ها باز دارد! خود آنچه اسباب و زیورآلات است به شما واگذار می کنم. مبادا دست نامحرمان به سوی خاندان رسول خدا (ص) دراز شود. ( و بر قامت حیا و نجابت غباری بنشیند». تمامی وسایل و زیورآلات، حتی گوشواره های فاطمه بنت الحسین (ع) نیز که یادگار امام بود در محلی جمع شد و پس از آن که زنان و کودکان در گوشه ای اجتماع کردند دختر شجاع علی (ع) فریاد زد: «هر کس میل دارد؛ وسایل و زیورآلات را بردارد، عداه ای پیش آمدند و هرچه بود غارت کردند...».
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
شهر مدینه شبی را به یاد می آورد که کاروان حسین (ع) با تمام شکوه و جلال به سوی مکه روانه شد. آن شب از شبهای ماه رجب که کاروانی مجلل از مدینه بیرون رفت، در حالی که دو بانوی «حیا» و عفت را جوانان بنی هاشم و در رأس همه سید جوانان اهل بهشت احاطه نموده بودند.
در قطعه ای تاریخی، راوی چنین نقل می کند:
سال تولد حضرت زینب(علیها السلام) پنج جمادی الاول سال ششم هجری بود و پنجاه و شش سال عمر کرد یک سال از امام حسین(علیه السلام) کوچکتر بود.
بعضی‌ها گفته‌اند زینب یعنی زین أب. زین یعنی زیبایی. یعنی نور چشم بابا مادر فارسی می‌گوییم عزیز بابا. یا اسم درختی است نیکو منظر. حضرت علی(علیه السلام) سه پسر داشت که اسم آنها را علی گذاشت این یک درس است که اگر
بسم الله الرحمن الرحیم
الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
دکتر عایشه بنت الشاطی بانوی نویسنده و اهل تحقیق اهل سنت چنین می گوید:« زینب در آغاز جوانی چگونه بوده است؟ مراجع تاریخی از وصف رخساره زینب در این اوقات خودداری می کنند، زیرا که در خانه روبسته زندگی می کرد. ما نمی توانیم مگر از پشت پرده وی را بنگریم، ولی پس از گذشتن دهها سال از این تاریخ، زینب از خانه بیرون می آید و مصیبت جانگداز کربلا او را به ما نشان می دهد.»
تاریخ او را ندیده، چرا که حیای او مانع از آن شده است و مادرش فاطمه توصیه کرده است که «خیر للنساء لا یرین الرجال و لا یراهن الرجال»«معنی: برای زنان بهتر است که آنان مردان را نبینند و مردان (نیز) آنها را نبینند.» و اگر دستور الهی و آسمانی نبود که «ان شاء ان یراهن سبایا»«به راستی که خدا خواسته که آنها را اسیر ببینند»، حسین علیه السلام هرگز به خود اجازه نمی داد خواهر را در سفر کربلا به همراه ببرد.
